In de theaters waar Shakespeare als schrijver, speler en regisseur zijn eigen stukken opvoerde, werd op andere avonden het zogenaamde ‘berenbijten’ beoefend. Hongerige honden werden in een arena op een weerloze beer los gelaten. Er was veel belangstelling voor. Het moet een gruwelijk schouwspel zijn geweest. Maar anno 2006 valt het zien van Richard III door het RO Theater in Rotterdamse Schouwburg ook niet mee. Op rij 17 was hoegenaamd niets te verstaan van wat op het toneel gezegd werd. Van een toeschouwer die vooraan zat hoorde ik dat hij ook niets had verstaan, zelfs niet met zijn gehoorapparaat. Veel verkleedpartijen en gehannes met klerenhangers. Maar de vele personages die in dat stuk voorkomen waren niet te onderscheiden omdat ze allemaal dezelfde soort kleren droegen. Toen Richard III een filtersigaret opstak, wilde ik onmiddellijk naar huis. Wat ik in de pauze ook heb gedaan. In de vele voorpublicaties las ik dat het allemaal hoogstaand en artistiek verantwoord was. Er was een topregisseur uit Duitsland voor gehaald. Maar het was Toneel dat zijn publiek minacht door middel van onzin en onverstaanbaarheid. En trouwens, waarom wilde deze Richard III zijn paard niet ruilen voor een koninkrijk? Of was dat door de beren gebeten…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten