Nieuws

Van alle kanten hoor je dat het niet goed gaat met de kranten. De advertentie-inkomsten dalen, de abonnees lopen weg en als gevolg daarvan worden tientallen journalisten ontslagen. Waarom zou je nog voor een krant betalen als je die gratis kan krijgen? Zoals de Metro en de Spits, geen kwaliteitskranten, maar ze zien er in elk geval uit als een krant. En er schijnen nog meer gratis kranten aan te komen. Gratis is in, betaald is uit.
Voor het Nieuws hoef je een krant niet meer te lezen. Wie de radio aanzet, hoort in een uur tijd drie keer Het Nieuws, evenzoveel keer de Achtergronden bij Het Nieuws en het Commentaar op het Nieuws. Op internet wordt het nieuws per gebeurtenis ververst, daar kan geen krant, zelfs de radio niet tegenop. En de televisie al helemaal niet, want tegen de tijd dat een cameraploeg op de plek van het nieuws is gearriveerd, is het al oud nieuws. Wat is de houdbaarheidsdatum van nieuws?
Niettemin scoort Het Journaal nog steeds hoge kijkcijfers, terwijl het elke avond met nieuws komt dat op dat moment in negen van de tien onderwerpen geen nieuws meer is. Misschien ligt het aan de glimlach van Sacha de Boer of aan de duur betaalde versprekingen van Filip Freriks. Er zijn zelfs kijkers - mannen - die de zon zien schijnen als Marjon de Hond een depressie aankondigt. Misschien trekt Het Journaal zoveel kijkers omdat het het laatste programma is dat we gezamenlijk bekijken.
Ondertussen zijn de kranten naarstig op zoek naar de jonge lezer. In het jongerenkatern van NRC Handelsblad, toch een kwaliteitskrant, las ik een verhaal over het uitzicht op de vagina van Tooske of Bridgit, een van de twee, of allebei, ze waren in Playboy te bewonderen. Een beetje ‘actrice’ laat zich graag van alle kanten bekijken. Voor een flink bedrag uiteraard, want het leven van een Bekende Nederlander is niet goedkoop en schoonheid is vergankelijk.
Katernen en bijlagen, het helpt de kranten allemaal weinig of niets. Zelfs De Telegraaf verliest abonnees. Het Algemeen Dagblad verloor er in een half jaar 100.000. Het zou mij niet verbazen als dat allemaal lezers zijn die vroeger op het Rotterdams Dagblad waren geabonneerd. Toen ongeveer een jaar geleden het AD/Rotterdams Dagblad als één krant verscheen, werd ons voorgespiegeld dat we twee kranten voor de prijs van één zouden krijgen.
Bovendien zou niet de redactie, maar de lezer bepalen wat er in de krant wordt geschreven. Tante Truus uit de Tarwewijk en Mohammed uit Middelland mochten zeggen wat er in de krant kwam te staan. Dat was bedacht door de Rotterdamse krantendokter Leon de Wolff. Ik herinner me Leon nog van lang geleden, als een wat nerveuze, goedlachse student in de economie of bedrijfskunde. Maar tegenwoordig is hij een meneer naar wie wordt geluisterd. Hadden ze dat maar niet gedaan.
In theorie lijkt zijn verhaal te kloppen, maar in de praktijk levert het een vod van een krant op, waarin het belangrijkste nieuws wordt bepaald door de haring- oliebollen- en frituurvetenquêtes. Tante Truus wil weten wat ze eet.
Het Rotterdams Dagblad kwam er helemaal bekaaid af en werd gereduceerd tot een insteekkatern dat Rotterdam Dichtbij wordt genoemd en waarmee Rotterdam, journalistiek gezien, verder van huis is dan ooit.
Het goede nieuws is dat er mensen bezig zijn met het oprichten van een nieuwe Rotterdamse krant. (Het zou de titel kunnen zijn: Nieuwe Rotterdamse Krant) Het gerucht zoemt al een tijdje door de stad, als een wesp door de schaarse zonnestralen van de verregende zomer. Door zo’n krant wil ik bij wijze van spreken wel gestoken worden. Ik weet er nog weinig van, maar ik ben zeer benieuwd hoe dat afloopt. Een wereldhavenstad heeft een volwaardige krant nodig. Als ze de krantendokter nu maar niet vragen hoe die gemaakt moet worden.

Rotterdam Magazine PuntUit, oktober/november 2006