65

Een paar weken geleden kreeg ik het aanvraagformulier voor mijn AOW-pensioen toegestuurd. De Sociale Verzekeringsbank was zo attent mij eraan te herinneren dat ik aanstaande juli vijfenzestig word en dat ik dan de pensioengerechtigde leeftijd heb bereikt. Het was een gemakkelijk formulier, drie of vier vragen, en klaar was Kees.
Een week later kreeg ik bovendien nog een bericht van het Algemeen Burgerlijk Pensioenfonds dat ik 0,0139 pensioenjaren had opgebouwd. De vier cijfers achter de komma wijzen niet op een riante uitkering en als die ook nog eens van hogerhand wordt bevroren, blijft er niet meer over dan een ijspegel ter grootte van een pink. Van het bedrag dat eenmalig zal worden uitgekeerd, kan ik vermoedelijk één keer met de kleinkinderen naar Blijdorp, tenminste, als we zelf brood en limonade meenemen.
Toch heeft het iets geruststellend dat het ABP zich voor zo’n klein bedrag zoveel moeite getroost. Ze moeten wel natuurlijk, want dat geld is van mij, daar heb ik lang geleden premie voor afgedragen. Overigens vraag ik me af bij welke baas dat geweest kan zijn, want ik heb de laatste veertig jaar als zelfstandige gewerkt.
Het ABP was ook zo vriendelijk om de Pensioengids mee te sturen, een boekwerkje van zo’n 250 pagina’s, waarin staat beschreven wat ‘u in deze nieuwe fase van uw leven’ te wachten staat. Allerlei tips over geld, wonen, vrije tijd en gezondheid. Een scala aan mogelijkheden, als ik ze allemaal zou uitvoeren, krijg ik het drukker dan ik het ooit heb gehad.
Wat te denken van de hersencellen prikkelen op niveau? Een abonnement op de Denksport of een cursus economie op de HOVO (Hoger Onderwijs Voor Ouderen), zodat ik al die wijsneuzen kan volgen die weten hoe en waarom de kredietcrises is ontstaan?
Zal ik dan ooit nog eens lekker in mijn vel komen te zitten met Alpro Soya? Moet ik aan een cholesterolverlagend dieet van Becel pro-activ of kan ik gewoon lekker genieten met Friesche Vlag, sinds 1913? Of zal ik een facelift nemen en met Botox, ‘het ideale middel’, de rimpels rond mijn mond dynamisch te laten opspuiten? Of eerst een abdominoplastiek laten uitvoeren om de wat uitgezakte bejaardenbuik plat en strak te maken?
Het is duidelijk dat de Pensioengids flink is gesponsord door bedrijven en instellingen, ‘dienstverleners’ en ‘ontzorgers’, die de pensioengelden graag uit de zakken van de pensionados willen kloppen. Als er straks nog wat in die zakken zit. Want die gids is kennelijk vóór de kredietcrises samengesteld en geschreven.
De mogelijkheden die de nieuwe bejaarden worden geboden zijn nog vrijwel onbeperkt. Het wordt een en al genieten. Het leven begint bij vijfenzestig. De illustraties in de gids laten uiteraard ook allemaal gelukkig lachende bejaarden zien, al hebben ze er hier en daar een strakke meid tussen gezet om de moed er voor de krasse knarren in te houden. Genieten is het sleutelwoord voor de gepensioneerde, genieten in Nederland en genieten in het buitenland, Nederland verkennen op de fiets of zorgeloos op reis met de ANWB.
Maar voor mij dus geen pensioen van het ABP maar AOW van de SVB. En gratis openbaar vervoer. Al ga ik liever voorlopig liever op de fiets. Hoewel dat ook niet zonder gevaar is.
Het was een gewone zaterdagochtend bij de weekmarkt op de Binnenrotte, een uur of negen. Het was koud en het miezerde. Omdat het fietspad werd bezet door een vrachtwagen reed ik een stukje over een stoep waar verder niemand liep. Tot er een figuur opdoemde, een hooliganachtig type met capuchon, die mij staande hield en begon te razen dat ik hier niet mocht fietsen. Ik zei nog dat hij daar niets mee te maken had, wie hij wel dacht dat hij was.
Maar de capuchon nam een dreigende houding aan en terwijl hij met een onverwachte beweging de hoed van mijn hoofd trok en weggooide, riep hij: “Jij mag hier niet fietsen omdat jij een ouwe kankerlul bent.” Toen liep hij door. Ik wilde nog iets heel ergs roepen, maar ik was sprakeloos. Dat heb je wel eens, dat je, jong of oud, ineens sprakeloos bent. Toch nog eens in de Pensioengids kijken of daar een cursus voor is.

Leven in Rotterdam Punt Uit nr. 2 april/mei ‘09