Maar helaas, het feestjaar werd een fiasco, kermis in de regen, een bal masqué van Zwarte Pieten. Veel attracties en feestelijkheden gingen niet door of werden zo slecht bezocht dat de enige opwinding die ze teweegbrachten door de schuldeisers werd veroorzaakt.
Wat ik me van dat feestjaar nog herinner is dat ik door de Floorshow werd uitgenodigd om over mijn bloemlezing te komen praten. Kort daarna werd ik gevraagd tot de redactie toe te treden. Het tijdstip kon niet beter, want ik was er aan toe, aan gezelschap, discussie, zin en onzin. Leuk stel mensen, allemaal verschillend, maar met één doel: maandelijks een Floorshow maken. Ik heb de tijdslijn niet helemaal in het vizier, maar op een gegeven moment was ik zelfs voorzitter van de redactie. Een functie die me vaak op het randje van de wanhoop heeft gebracht.
Want elke redactievergadering begon als een kleine Poolse landdag. Het is zes uur, de redactieleden verzamelen zich rond een uitgebreide tafel in café Floor of in de kantine van de Schouwburg. Nadat het eerste drankje is bezorgd en het eten is besteld, vertelt Fred een boeiend voorval uit zijn carrière als acteur en theaterdirecteur en laat Maria weten welke beroemdheden zij die dag aan de telefoon of in de winkel heeft gehad. Iedereen heeft wat te vertellen, nieuwtjes worden uitgewisseld, relaties besproken, iemand vertelt een schuine mop, een sterk verhaal. Als de egootjes zijn geschud en opgemaakt, tikt de voorzitter met een mes tegen een glas om de redactie tot stilte te manen, zodat de vergadering beginnen.
Veel gelachen, veel ergernis ook, over de onderlinge rivaliteit, het onbegrip, het niet willen luisteren, de evaluatie waarin op fouten en tekortkomingen werd gewezen die welbeschouwd en nader bekeken toch meestal bij de gasten moesten worden gezocht.
Fred en Maria hebben altijd de spil gevormd waarom alles draaide, zij waren het gezicht, zeg maar de vader en moeder van de Floorshowfamilie. De samenstelling van de redactie is in de loop der jaren veranderd. Zowel de Schouwburg als café Floor kreeg een nieuwe directie. De Tunes brachten een andere, vrolijker sfeer in de show. Het publiek liet het niet af weten.
De roep om vernieuwing en verjonging heeft binnen de redactie al die jaren geklonken. Een gezelschap dat zichzelf te oud vindt worden, vraagt om een facelift. Als anderen het gaan zeggen, ben je geneigd de hulp van Connie van Breukhoven in te roepen. Maar dat staat het budget niet toe.
Mijn idee was: we gaan door tot in het bejaardenhuis. De directie van de Schouwburg besliste anders, overigens zonder al te veel tegenspraak van de redactie. Als niet de show maar de onderlinge verhoudingen, de binnen- en buiten redactionele relaties een terugkerend punt op de agenda worden, als privé-zaken worden meegewogen in het gemeenschappelijk doel en als die telkens te zwaar worden bevonden, dan is het tijd om te stoppen. Dat punt is nu, wat ons betreft, aangebroken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten