Het land ligt groen onder blauwe luchten
met stroken geel en soms een vleugje rood
en in de stilte van de dorpen en gehuchten
vreest men de rampspoed, tijden van nood.
Want de stromen mogen bedwongen zijn,
de dammen en dijken sterk en hoog gelegen,
de ziel van dit land ligt onder de waterlijn
en dwaalt in de duisternis van Gods wegen.
Maar in de zware kerken wordt nog gebeden
voor ’t gewas (of het een mooie prijs zal geven)
en zonden worden per gemet vergeven.
Of is het Satan die met de duivelse streken
van zijn kleurpalet de groene schijn doet leven
en wordt de gifspuit steeds vaker uitgereden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten